Αμφέβαλλα αν είχα τηρήσει σωστή στάση σ᾿ ένα περιστατικό
και του το ανέφερα. Τού είπα: «Γέροντα, μια Κυριακή πρωί, μετά τη Θεία
Λειτουργία, βρισκόμουν προσκεκλημένος σε σπίτι πνευματικού αδελφού.
Είχαν στήσει ψησταριά στην αυλή και έψηναν κρέας. Κάποια
στιγμή, ανέλαβα κι εγώ να βοηθήσω κι ενώ τακτοποιούσα τα αναμμένα κάρβουνα, ο
γιός τους, μαθητής Λυκείου, που την ώρα εκείνη πότιζε λουλούδια, έστρεψε το
λάστιχο πάνω στη φωτιά, δεν ξέρω γιατί το έκανε: Από λάθος, από φιλοπαίγμονα
διάθεση, από επίδειξη προκλητικής επαναστατικότητας; Άγνωστο. Πάντως πετάχθηκαν
στάχτες και νερά επάνω στο κοστούμι μου.
Μετά την πρώτη έκπληξή μου, αποφάσισα να μη δώσω
διαστάσεις στο περιστατικό, καθάρισα πρόχειρα τα ρούχα μου και χωρίς να μιλήσω,
σαν να μη συνέβη τίποτε, ξανάρχισα να τακτοποιώ τη φωτιά, ενώ οι γονείς
επέπλητταν το γυιό τους. Δεν ξέρω, αν ενήργησα σωστά, σωπαίνοντας, η αν
έπρεπε κι εγώ να μαλώσω το παιδί».
Ο Γέροντας μου απάντησε: «Πολύ σωστά έπραξες. Όταν ο
αδελφός μας σφάλλει, εμείς πρέπει να βαστάξουμε τον πειρασμό του. Η αληθινή
αγάπη μας εμπνέει να κάνουμε θυσίες χάριν του πλησίον. Όπως ο Χριστός, όταν τον
σταύρωναν, παρακαλούσε τον ουράνιο Πατέρα Του να συγχωρήσει τους
σταυρωτές Του, διότι δεν ήξεραν τι κάνουν.
Χωρίς θυσία, με την κατάκρισή μας, σπρώχνουμε τον αδελφό
μας που αμάρτησε, να πέσει πιο χαμηλά, ενώ με τη σιωπηλή θυσία της αγάπης μας
και τη μυστική προσευχή μας για εκείνον, ξυπνάμε τη συνείδησή του, που
σηκώνεται και τον κατηγορεί κι έτσι μετανοεί και διορθώνεται. Με τη σιωπή
σου βοήθησες το παιδί».Θαύμασα, για μια ακόμη φορά, τη διακριτικότητα της
αγάπης του Γέροντα.
Από το βιβλίο «Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου»
http://www.agioritikovima.gr
