-«Εταίρε, ουκ αδικώ σε. Ουχί
δηναρίου συνεφώνησάς μοι; Αρον το σον και ύπαγε' θέλω δε τούτω τω έσχάτω
δούναι, ως και σοι• ή ουκ εξεστί μοι ποιήσαι, ο θέλω, εν τοις έμοίς; Ή ό
οφθαλμός σου πονηρός εστίν, ότι αγαθός ειμί; Ούτος έσονται οι έσχατοι πρώτοι
και οι πρώτοι έσχατοι. Πολλοί γαρ είσί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί».
Έκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι είναι άδικο να πάρει την ίδια
αμοιβή αυτός πού ήλθε στην εργασία την τελευταία στιγμή με εκείνον πού ήλθε από
την αρχή, από την πρώτη ώρα.
Αυτό, όμως, είναι ή τέχνη του διδασκάλου, να
διδάξει στους μαθητές τί έννοια έχει αυτό. Δεν έχει σχέση αν προσεύχεσαι όλη
την μέρα. Έχει σχέση το πώς προσεύχεσαι. Κι αν προσευχηθείς πέντε λεπτά κι ό
άλλος προσηύχετο όλη την ημέρα, εσύ με τα πέντε λεπτά μπορεί να πάρεις πιο πολύ
μισθό από εκείνον πού όλη την ημέρα αγωνιζόταν στην προσευχή.
Και κάτι άλλο δεν φτάνει ό καημένος αυτός πού ήλθε την
τελευταία στιγμή, την ενδέκατη, και είχε χάσει τη ζωή του όλη σε μάταια
πράγματα και μακριά από την ευτυχία και τη χαρά, αλλά και να μην του δώσει ό
Θεός κι από δώ και πέρα μισθό, αφού ζήτησε να δουλέψει; Και το ζήτησε
λαχταριστά και με την καρδιά του. Το έζησε, προσευχήθηκε πέντε λεπτά στο τέλος
της ημέρας, αλλά ήτανε προσευχή, άνοιξε ή καρδιά του, μίλησε με τον Χριστό
ένθερμα και ένθεα. Κι άξιζε ή προσευχή του. Ενώ ό άλλος μιλούσε με νωθρότητα
όλη την ήμερα. Κουράστηκε μα όμως, αυτό δεν έχει αξία. Ή κούραση είναι
σωματική, σκέτη και μάταιη, εάν δεν συνοδεύεται με το άνοιγμα της καρδιάς. Έτσι
ο Θεός τα κανονίζει, κατά την καρδία του ανθρώπου. Καλά τα
είπα;
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΛΟΓΟΙ
ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ. ΧΑΝΙΑ 2010
