Διηγείται η Πρεσβυτέρα από το χωριό Καλλιράχη:
«Είχαμε έλθει το 1973 με τον αδελφό μου εδώ, τότε που το
Μοναστήρι ήταν τελείως έρημο, δεν υπήρχε τίποτα, ούτε καλόγριες είχαν έλθει
ακόμη. Σκέφθηκε ο αδελφός μου και είπε: «Τι ωραίο μοναστήρι θα γινόταν αυτό, αν
είχε καλόγριες μέσα!»
Το ’72 είχε στείλει πάνω στον Άγιο Παντελεήμονα ένα μεγάλο
δίσκο, 12 πηρούνια και 12 κουτάλια.
Όταν έφυγε στη Γερμανία το ’74, τον Αύγουστο, βλέπει στον
ύπνο του τρεις βραδιές συνέχεια το ίδιο όνειρο. Ένα παλικάρι, στρατιώτη
ντυμένο, με στολή κοντή και ένα σπαθί στο χέρι – του παρουσιάσθηκε και του λέει:«Με
λένε Μιχαήλ». Φορούσε μπότες μέχρι τα γόνατα και κάτι που φούσκωνε σαν
φουστανέλα, ένα πράγμα έτσι με κουλέδες κοφτό, όπως είναι στην εικόνα και είχε
ένα σήμα εδώ στο αριστερό του μέρος. Από την μια μεριά τα μαλλιά του ήταν πιο
μακρυά κι από την άλλη πιο κοντά.
Φοβήθηκε ο αδελφός μου βλέποντας το σπαθί, που γυάλιζε και
του το βαλε στο λαιμό και του λέει: «Τι θέλεις από μένα, θα πάθω τίποτα
κακό;» «Όχι, του λέει, το Μοναστήρι μου έχει γίνει, θα το ανοίξω. Θέλω να μου
στείλεις ότι έστειλες πάνω στον Άγιο Παντελεήμονα». (Οι πρώτες μοναχές
ήλθαν ακριβώς τον Οκτώβριο του ’74 και πράγματι είχαν πολλή ανάγκη
οικοσυσκευών).
Λέει: «Τι;». Του απαντά: «Θυμήσου τι έστειλες
εκεί, αυτά ακριβώς θέλω».
Ξύπνησε ο αδελφός μου ταραγμένος και περιγράφει στη
γυναίκα του το όνειρο και τους φόβους του. Το ξαναβλέπει τη δεύτερη βραδιά και
την τρίτη. Αμέσως μου στέλνει ένα γράμμα επείγον και μου αναφέρει τα του
ονείρου του παροτρύνοντάς με να εξακριβώσω, αν πράγματι άνοιξε το Μοναστήρι.
Έστειλε και ένα δίσκο με 12 πηρούνια και 12 κουτάλια για να τα πάω.
Όταν του έγραψα, ότι άνοιξε το Μοναστήρι και ότι το όνειρο
του ήταν αληθινό, έκλαψε και δεν μπορούσε να πιστέψει, ότι σε εκείνον τον
ανάξιο δούλο Του παρουσιάσθηκε ο Αρχάγγελος. Το επέτρεψε ο Θεός για να δείξει,
ότι όντως ήταν θέλημά Του να έλθουν μοναχές και να χτισθεί το Μοναστήρι».
από το βιβλίο: «Το προσκύνημα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ
της Θάσου» (Ιερά Κοινοβιακή Μονή Αρχαγγέλου Μιχαήλ Θάσου)
