Ασκώντας την αρετή να φοβόμαστε μήπως πέσουμε,
στηριζόμενοι στο θάρρος μας. Και όταν αμαρτάνουμε να μετανοούμε. Αυτό λέγω και
τώρα:
«Είναι προδοσία της σωτηρίας μας αυτά τα δύο, δηλαδή και
το να έχουμε θάρρος όταν είμαστε ενάρετοι, και το να απελπιζόμαστε όταν είμαστε
πεσμένοι στην κακία».
Γι' αυτό ο Παύλος, για ν' ασφαλίσει εκείνους που ασκούν
την αρετή, έλεγε: «Εκείνος που νομίζει ότι στέκεται, ας προσέχει μήπως πέσει»
(Α' Κορ. 10, 12). Και πάλι: «Φοβάμαι μήπως, ενώ κήρυξα σε άλλους, εγώ ο ίδιος
βρεθώ ανάξιος» (Β' Κορ. 11, 3). Ανορθώνοντας πάλι τους πεσμένους και
διεγείροντάς τους σε μεγαλύτερη προθυμία διακήρυττε έντονα στους Κορινθίους
γράφοντας τα εξής: «Μήπως πενθήσω πολλούς που αμάρτησαν προηγουμένως και δεν
μετανόησαν» (Β' Κορ. 12, 21).
Για να δείξει ότι είναι άξιοι θρήνων όχι τόσο εκείνοι που
αμαρτάνουν, όσο εκείνοι που δεν μετανοούν για τα αμαρτήματά τους. Και ο
προφήτης πάλι λέγει: «Μήπως εκείνος που πέφτει δεν σηκώνεται, ή εκείνος που
παίρνει στραβό δρόμο δεν επιστρέφει;» (Ιερ. 8, 4). Γι' αυτό και ο Δαυίδ παρακαλεί
αυτούς ακριβώς, λέγοντας: «Σήμερα, εάν ακούσετε τη φωνή Αυτού, μη σκληρύνετε
τις καρδιές σας όπως τότε που Τον παραπίκραναν οι πατέρες σας» (Ψαλμ. 94, 8).
Όσο λοιπόν θα υπάρχει το σήμερα, ας μη απελπιζόμαστε, αλλά
έχοντας ελπίδα προς τον Κύριο και έχοντας κατά νου το πέλαγος της φιλανθρωπίας
Του, αφού αποτινάξουμε κάθε τι το πονηρό από τη σκέψη μας, ας ασκούμε με πολλή
προθυμία και ελπίδα την αρετή, και ας επιδείξουμε μετάνοια με όλη τη δύναμή
μας.
http://ekklisiaonline.gr
