που έφταναν ως τον Θρόνο Της και στου Θεού τα μάτια…
Θωρούμε την Βασίλισσα, Ουράνια Πλατυτέρα
Άδουμε το Άξιον Εστί για την Ενδοξοτέρα…
Άραγε είν’ αγγελόφωνοι όλοι οι υμνωδοί Της;
Μετανιωμένων οι φωνές αγγίζουν το θρονί Της…
Κι έπειτα στον Αη Νικόδημο, στον Θείο τον αστέρα
Αυτόν που’ λεγε πως η Κυριακή μόνο χαράς είν’ μέρα…
Μας ψιθυρίζει μυστικά πολέμου του Αοράτου,
αυτά που τον επλήρωσαν Δόξης της ακηράτου …
Για αγρύπνια ετοιμάζονταν, στα μέρη της Καψάλας,
Άραγε θα αξιωθώ και εγώ ποτέ, ο άθλιος ο τάλας;
εις το κελίον του Πρόδρομου με θέα του τον Άθω,
εκεί, που η ταπείνωση προσμένει για να μάθω,
πώς είναι να φιλάς αγνά το χέρι του αδερφού σου
και να εύχεσαι από καρδιάς για το καλό του εχθρού σου …
Στον Άγιο Ανδρέα μπήκαμε σαν τη φορά την πρώτη
κι είδαμε σχήμα αγγελικό σε όμορφο Σεραγιώτη …
Και ο Διάκος βηματίζοντας με πρόσωπο όλο χάρη
Μαθαίνει πώς να προσφωνεί φορώντας το στιχάρι …
