Σε μία από τις περιοδείες στα χωριά της Ιουδαίας ο Κύριος
μας Ιησούς Χριστός συναντά ένα άνθρωπο από το χωριό των Γεργεσηνών. Ο άνθρωπος
αυτός είχε κυριευθεί προ πολλών ετών από δαιμόνια, τα οποία τον βασάνιζαν με
κάθε τρόπο. Ο δαιμονισμένος βρισκόταν σε αγρία κατάσταση, αποτέλεσμα της
επιρροής των δαιμόνων. Ξέσχιζε τα ρούχα του και κατοικούσε μέσα στα μνήματα των
νεκρών.
Οι συγγενείς του τον έδεναν με αλυσίδες, για να μη βλάψει
κανένα άνθρωπο, αλλ' εκείνος έσπαζε τα δεσμά του και οδηγείτο από τα πονηρά
πνεύματα στην έρημο.
Σ' αυτή την αθλία κατάσταση συναντά ο Κύριος τον
δαιμονισμένο. Αξιολύπητη και φρικτή είναι η εμφάνιση του δαιμονισμένου. Και ο
Πολυεύσπλαγχνος Κύριος βαδίζει προς την έρημο για να συναντηθεί με το
ταλαιπωρημένο πλάσμα Του, τον άνθρωπο.
Τον συναντά, και ανοίγει διάλογο μαζί με τα ακάθαρτα
πνεύματα, τα οποία με τη θεϊκή Του εξουσία εκδιώκει και απομακρύνει.
Το σωτηριώδες έργο του Σωτήρα μας
Χριστού αποσκοπούσε στο να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά και τη τυραννία
του διαβόλου. Με την πτώση του ο άνθρωπος περιέπιπτε χρόνο με το χρόνο όλο και
περισσότερο στις παγίδες του εχθρού. Το ανθρώπινο γένος κατήντησε αιχμάλωτο του
πονηρού. Αποκορύφωμα της τυραννίδος ήτο όταν ο άνθρωπος κυριεύθηκε και σωματικά
από τους δαίμονες.
Όταν το πονηρό πνεύμα κυριεύσει τη ψυχή του ανθρώπου, τότε
κυριαρχεί σ' όλη τη ψυχοσωματική του οντότητα. Ο άνθρωπος ενεργεί και πράττει
ό,τι ο διάβολος του υποδείξει, χωρίς να έχει ο πρώτος τη συναίσθηση του τι
λέγει ή τι πράττει. Η ψυχή και η συνείδησή του παραλύονται από τις σκοτεινές
δυνάμεις και αδυνατούν να αντιδράσουν. Ο άνθρωπος ζει τη μεγαλύτερη δυστυχία
της ύπαρξής του.
Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός από αγάπη προς τον άνθρωπο
ήρθε για να τον ελευθερώσει. Ήρθε για να συναντηθεί με τον κάθε άνθρωπο. Ήρθε
για να συνομιλήσει μαζί μας και να μας οδηγήσει ξανά κοντά Του.
Ο κάθε άνθρωπος, που ζει μακράν του Χριστού, ζει μέσα στην
έρημο της αμαρτίας, της αιχμαλωσίας, της τυραννίας του πονηρού. Μακράν του
Χριστού, όσο και αν καυχώμεθα, δεν υπάρχει πραγματική ελευθερία. Ο άνθρωπος
βρίσκεται δεμένος με τις αλυσίδες και τα δεσμά των παθών και της αμαρτίας. Ο
άνθρωπος, που ζει μέσα στην αμαρτία στερεί τον εαυτό του από τη ζωτική Χάρη του
Παναγίου Πνεύματος. Η μακράν του Χριστού ζωή είναι στείρα από αρετές και δένδρο
άκαρπο.
Ο Κύριος μας στο Ιερό Ευαγγέλιο μας διαβεβαίωσε λέγοντας,
ότι κάθε δένδρο που δεν φέρνει καρπό εκκόπτεται και ρίχνεται στη φωτιά, σαν
άχρηστο και ανωφελή. Επίσης μας διαβεβαιώνει, ότι εάν θέλωμε να φέρωμε καρπό,
τότε πρέπει να είμεθα ενσωματωμένοι μαζί Του, γιατί τότε αποδίδει κανείς καρπό,
εάν μένει μαζί Του.
Και εδώ πρέπει να μιλήσωμε για τη μεγάλη πλάνη πολλών
Χριστιανών, που έχουν δημιουργήσει μια ψευτοεικόνα του εαυτού των και ζουν μέσα
σ' ένα ψεύτικο πιστεύω, πιστεύοντας, ότι μπορούν να είναι «καλοί Χριστιανοί»
μέσα στην κοινωνία χωρίς να βιώνουν την εν Χριστώ ζωή. Χωρίς να εκκλησιάζονται.
Χωρίς να κοινωνούν συχνά. Χωρίς να εξομολογούνται.
Δημιουργούν μια ψεύτικη εικόνα του εαυτού των, που ικανοποιεί την εγωκεντρική
και εγωϊστική τους προσωπικότητα. Και ενώ κομπάζουν για τον εαυτό τους,
στερούνται στην ουσία από κάθε αρετή.
Ο άνθρωπος, που δεν πλησιάζει το Χριστό, την Εκκλησία Του,
τα Ιερά Μυστήρια ζει μέσα στην κόλαση της ενοχής, της αγωνίας και της ταραχής.
Γι' αυτό και βλέπομε τους ανθρώπους, που είναι αιχμάλωτοι της αμαρτίας να
προσπαθούν να βρουν κάποια διέξοδο από τη τυραννία της συνείδησής των.
Καταφεύγουν στα πολυθόρυβα νυκτερινά κέντρα διασκεδάσεων
για να ξεχάσουν και να μην ακούουν τις προειδοποιητικές φωνές της ψυχής τους, που
βροντοφωνούν ότι: «Δεν είναι αυτός ο δρόμος και ο σκοπός της ζωής μας».
Ο άνθρωπος που δεν συναντήθηκε με Χριστό για να ζητήσει τη
θεραπεία του από τις πνευματικές αρρώστιες μοιάζει σαν το σημερινό
δαιμονισμένο, που προτού θεραπευτεί από το Σωτήρα μας Χριστό ήτο έρμαιο των
δαιμόνων. Και πόσοι συνάνθρωποί μας, πόσοι από μας, πόσοι από τους συγγενείς ή
φίλους μας, πόσα από τα παιδιά μας ακόμη δεν βρίσκονται κάτω από την τυραννία
των πονηρών πνευμάτων και είναι δέσμιοι των παθών, αιχμάλωτοι των σαρκικών ορέξεων,
αλυσοδεμένοι, χέρια - πόδια από την κακία, το μίσος, την υπερηφάνεια, την
ασπλαγχνία και την φιλαργυρία; Πόσοι νέοι δεν κυριεύονται από το πνεύμα της
ανυπακοής και της αντιλογίας προς τους γονείς και είναι απειθείς, αυθάδεις, μη
σεβόμενοι το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον;
Ο άνθρωπος, που αποφεύγει να συναντηθεί με το Χριστό
μοιάζει με νεκροταφείο στολισμένο με πανέμορφους τάφους, αλλά είναι άδειος και
στερημένος από ζωή. Ενώ αντίθετα, ο άνθρωπος που συναντάται με το Χριστό
απελευθερώνεται από την καταστρεπτική επιρροή της αμαρτίας. Τα δεσμά των παθών
θραύονται. Η τυραννία των δαιμόνων καταργείται και ο άνθρωπος πλέον θεραπεύεται
από την αγάπη του Θεού. Ο εν Χριστώ άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του.
Σωφρονίζεται και γίνεται νέoς άνθρωπος.
Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, ο άνθρωπος του 20oυ
αιώνος, όταν συναντηθεί με το Χριστό, συνομιλήσει και σχετιστεί μαζί Του
απομακρύνεται από την έρημο της αμαρτίας, απελευθερώνεται από τα δεσμά της
κακίας και βρίσκει την πνευματική του ανάπαυση και ηρεμία. Ο Κύριος εξάλλου μας
δίδαξε λέγων, «Μάθετε απ' Εμού ότι πράο ς ειμί και ταπεινός τη καρδία και
ευρίσετε ανά-παυσιν ταις ψυχαίς υμών». Ας πλησιάσουμε το Χριστό, διότι η
αλήθεια του Χριστού μας ελευθερώνει από όσα μας βασανίζουν και που μας
σπρώχνουν σε έρημους και στερημένους από τη Χάρη του Θεού τόπους. Πηγή: Αναβάσεις
