Η ξενωθείσα του
κόσμου (24 Ιανουαρίου)
του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου
Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»
«Αποξενούται τούδε του βίου Ξένη, ου ζώσα και πριν, ως
αληθώς ην ξένη». Ξένο θαύμα, ξενίζει σήμερα τις καρδιές μας, αγαπητοί μου
αδελφοί, η αποξένωση από τον κόσμο της φθοράς και της ύλης της όσιας Ξένης για
χάρι της «Δεσποτικής Ξενίας».
Κάθε άγιος από τα εκατομμύρια των αγίων της πίστεως κατά
ένα διαφορετικό τρόπο ευαρέστησε στο θεό και διαφορετικό βραβείο και στέφανο
έλαβε και θα λάβη από το δωρεοδότη Κύριο, γιατί κατά τον Απόστολο «άλλη δόξα
ηλίου και άλλη δόξα αστέρος, αστήρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξη».
Αλλά ο τρόπος της ασκήσεως και ευαρεστήσεως ενώπιον Κυρίου
της όσιας Ξένης είναι πράγματι ξένος και πρωτόγνωρος. Να τον παρακολουθήσωμε.
Γεννήθηκε στη Ρώμη την πρωτεύουσα του Ρωμαϊκού κράτους από
γονείς ευγενείς και Χριστιανούς «εκ γένους εντίμου και ζηλευτού».
Από μικρή έμαθε τα ιερά γράμματα, και τα λόγια της Γραφής
τα ένοιωθε «ως γλυκέα τω λαρύγγι της και υπέρ μέλι τω στόματί της».
Καθημερινώς «ηδολέσχει εν τοις δικαιώμασι» του Κυρίου
εμελέτα τας δικαίας κρίσεις και αποφάσεις του και τίποτε δεν την συγκινούσε από
τον κόσμο αυτό το φθαρτό και μάταιο παρά όλη της τη σκέψι την απορροφούσε η
γλυκεία ενθύμησις του Νυμφίου Χριστού και γρηγορούσε και ένηφε λέγοντας στην
ψυχή της «βλέπε ουν ψυχή μου μη τω ύπνω κατενεχθής ίνα μη τω θανάτω παραδοθής
και της βασιλείας έξω κλεισθής».
Οι γονείς της όμως πού την εκαμάρωναν ήθελαν να πιάσουν
στα χέρια τους εγγόνια και να εξασφαλίσουν τις κοσμικές χαρές στην κόρη τους.
Γι' αυτό και επάσχισαν να την παντρέψουν, ενώ εκείνη δεν έστεργε, κατά ένα
τρόπο την εβίαοαν να δεχθή το γάμο με ένα πανέμορφο και πλούσιο νέο. Όλα πια τα
είχαν ετοιμάσει. Σε λίγη ώρα θα γινότοτν το μυστήριο. Η νύφη ντυνόταν στο
νυφικό της θάλαμο βοηθούμενη από τις θεραπαινίδες της και αφού προηγουμένως
είχε συννενοηθή με δύο έμπιστες και ζηλώτριες Χριστιανές θεραπαινίδες της
«εδραπέτεψε» μέσα από το νυφικό θάλαμο και με τις δύο της υπηρέτριες εμπήκε σε
πλοίο και κατευθύνθηκε στην Αλεξάνδρεια σε ξένο και άγνωστο τόπο για να βρή τον
ξένο και άγνωστο στους πολλούς Χριστό και να τον φιλοξενήση στης κορδιάς της το
λίκνο μαζί με άλλες καλοπροαίρετες και φιλόξενες ψυχές.
Ο δε Θεός του ελέους πλουσιοπάροχα γι' αυτό της τον ξένο
τρόπο την ελέησε και τον όσιο και ασκητή Παύλο της απέστειλεν ο όποιος τον ξένο
για τους πολλούς και ακατανόητο τρόπο της ευαρεστήσεως ενώπιον Θεού της
υπέδειξε και την ωδήγηαε με τις πιστές της δουλίδες στην πόλι των Μυλασσών,
οπού εκκλησία στο όνομα του Πρωτομάρτυρας αγίου Στεφάνου ανοικοδόμησε και λίγα
κελλιά Μοναχικά ανέκτισε και Παρθενώνα Ιερό και άγιο εγκαθίδρυσε προς αποξένωσι
του Διαβόλου και λατρεία του Νυμφίου Χριστού του από τους πολλούς ξένους.
Γι΄ αυτό και ο ιερός Υμνογράφος ωραιότατα και επάξια
άσματα και ύμνους στρεφόμενος στην όσια Ξένη της λέγει: «Τρύγων ωραιότατη,
χελιδών λαμπρότατη, και νοητή αηδών, των ιξευτών διαδράσα, των νοητών παγίδας
εδείχθης Ξένη σεμνή, και εναπόθεταν κάλος Χρίστου, αξιάγαστε».
Εκεί στον ιερό της Παρθενώνα, νοιώθοντας βαθειά ότι είναι
ξενητιά δεν εφανέρωνε, δεν εγνώριζε την ταυτότητα της σε κανέναν άνθρωπο. Ξένη
μόνον ότι είναι έλεγε και ανεμπόδιστη από τον κόσμο το νου της στον ουρανό
μετέθετε αφού κατά τον Ιερό Συναξαριστή «πολλήν άσκησιν επεδείξατο, δια πάσης
καρτερίας και αποχήν των κατ' αίσθησιν ηδονών εις την ουράνιον αυτήν άγουσα
πολιτείαν».
Πραγματικά αυτή με την πολλή και εξαντλητική νηστεία και
άσκησι κατήντησεν υπόπτερη και «νεφέλη κουφή» αναδείχτηκε, και ο Ιερός
Υμνογράφος «ενδικώτατα» πάλι σε σχήμα αποστροφής της λέγει: «Κεχρυσωμένας
πτέρυγας αρετών κτησαμένη, ύψος προς ουράνιον, επέτασας Μακαριά, ως περιστερά
αδιάφθορος».
Σε άφθαστη ηθική τελειότητα την επισκέφθηκε ο θάνατος και
ο ουρανός επανηγύρισε για την κοίμησι της μεγάλης όσιας και την άνοδο της στη
θριαμδεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία.
Μέρα μεσημέρι γινόταν η κηδεία της. Ο ήλιος έρριχνε κάθετα
τις ακτίνες του στη γη, και επάνω ακριβώς από το ιερό και άγιο Λείψανο της
σύνοδος αστέρων συντελέστηκε θαυμαστή σε σχήμα Σταυρού τον όποιο περιέκλειε,
και εντονώτερον έδειχνε άλλο φωτεινό στεφάνι από αστέρια απαρτισμένο.
Όλοι εθαύμασαν το μεγάλο τούτο και ξένο θαύμα που είχε το
προηγούμενο του στον υπό των Μάγων οραθέντα εν τη ανατολή και στην Βηθλεέμ προς
τον τεχθέντα Ξένο βασιλέα οδηγήσαντα αυτούς.
Απέδωσαν δε το θαύμα καθώς σημειώνει ο ιερός Συναξαριστής
στη μακρά νηστεία και αγρυπνία και αφθορία της όσιας: «ως δοκείν στέφανον αυτόν
— τους αστέρας και τον σταυρόν — είναι της μακαριάς της μακράς ένεκα νηστείας
και αγρυπνίας και αφθορίας αντιδοθέντα αυτή προς Θεού».
Και περισσότερο «εμβρόντητοι» έμειναν όταν μόλις «υπό γήν
έκρυψαν» το άγιο Σώμα οι συνασκήτριες και οι λοιποί θαυμαστές της χριστιανοί
διαπίστωσαν ότι είχεν εξαφανισθή ο φωτεινός Σταυρός και ο κύκλος των αστέρων,
και «ούκετι θεατός ην ο των αστέρων χορός τε και κύκλος».
Ω, αδελφοί μου συναμαρτωλοί, ας ποθήσωμε την ξενίαν την
ουράνιον, την οποίαν επόθησε και η όσια Ξένη και αποξενωμένοι του κόσμου της
αμαρτίας και της απάτης ας ζήσωμε σαν πάροικοι στην γη αυτή επιζητούντες την
«μένουσαν και μέλλουσαν Πόλιν»
Αμήν.
www.zoiforos.gr
