Συνελογίζετο, πως στο μέρος εκείνο υπάρχουν και άλλοι
Άγιοι οι οποίοι υπέμειναν περισσότερα μαρτύρια για το όνομα του Χριστού, όμως
δεν ανέβλυσαν μύρο, και αυτός για ποιό μαρτύριο δοξάσθηκε τόσον από τον Θεόν; Ο
Θεός όμως, θέλησε να τον βεβαιώσει, ότι η μυροβλησία είναι αλήθεια.
Μια νύχτα αφού τελείωσε ο ασκητής την ακολουθία του, έπεσε
να κοιμηθεί και εφάνη σε αυτόν σαν να ευρέθει στην Θεσσαλονίκη, μέσα στην
Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, και εκεί μπροστά του βλέπει τον άνθρωπο ο οποίος
κρατούσε τα κλειδιά του τάφου του Αγίου, προς τον οποίο είπε: «Άνοιξε μου
να προσκυνήσω».
Του άνοιξε και μπήκε μέσα στο κουβούκλιο να προσκυνήσει,
οπότε είδε ότι όλος ο τάφος ήταν βρεγμένος από μύρο και ευωδίαζε και είπε προς
τον φύλακα του τάφου: «Σε παρακαλώ, έλα να σκάψουμε εδώ να δούμε από που
έρχεται το μύρο».
Του φάνηκε ότι έφεραν τα εργαλεία και άρχισαν να σκάπτουν
και βρήκαν ένα μεγάλο μάρμαρο, το οποίο σήκωσαν με πολύ κόπο και αμέσως φάνηκε
το σώμα του Αγίου φωτεινό, από το οποίο ανέβλυζε μύρο άφθονο εκχυνόμενο
από τις οπές, τις οποίες άνοιξαν στο σώμα του Μάρτυρος οι λόγχες των δημίων.
Ο ασκητής από τον τρόμο του, φοβούμενος να μην πνιγεί,
φώναξε δυνατά:«Άγιε Δημήτριε βοήθει». Μετά την φωνή αυτή συνήλθε εις εαυτόν και
είδε, ότι ήταν βρεγμένος από μύρο και αυτός και τα ενδύματα του.
Αμέσως ο ασκητής ήλθε στην Θεσσαλονίκη, κηρύττων το θαύμα
του Αγίου και εδόξασε τον Θεό. Έμεινε στο Ναό αρκετές ημέρες και κατόπιν
επέστρεψε στο ασκητήριό του, λέγοντας : «Μέγας, αληθώς, είναι ο Άγιος
Δημήτριος».
από το βιβλίο: «Ο Άγιος Δημήτριος – Πολιούχος Θεσσαλονίκης» – Αρχιμανδρίτου Ιωάννου Χ. Τασσιά, Θεσσαλονίκη 2004
