«Η ἐποχή μας», παρατηροῦν, «εἶναι σκληρή. Ἂν ἐπιχειρήσεις
νὰ ἀπαρνηθεῖς τὸν ἑαυτό σου, νὰ παραχωρήσεις τὰ δικαιώματά σου, θὰ σὲ
ἐκμεταλλευθοῦν καὶ τελικὰ θὰ ἀποτύχεις».
Ἀρνοῦμαι τόν ἑαυτόν μου, σημαίνει: ἐγκαταλείπω τίς νόμιμες
καί δίκαιες ἀπαιτήσεις, τίς φυσιολογικές καί δικαιολογημένες ἐπιθυμίες πού ἔχει
τό ἐγώ μου μεσα στή ζωή, ἀρνοῦμαι τήν ἀσφάλεια μιᾶς καλοβολεμένης ζωῆς, γιά νά
ἀποδυθῶ στήν κατά τά κριτήρια τοῦ κόσμου ἀβεβαιότητα καί ἀνασφάλεια πού
συνεπάγεται τό νά ἀκολουθῶ τόν Χριστό στό δρόμο τοῦ πάθους.
Ὁ ἐμπειρικός ἄνθρωπος, ὅπως τόν γνωρίζουμε ὅλοι μας, ζητεῖ
τήν τακτοποίηση καί τήν ἀσφάλεια, τήν ἀποφυγή τῆς σκέψεως τοῦ θανάτου, τήν
παράταση τῆς ζωῆς μέ κάθε τρόπο. Μέ μιά παράξενη ὅμως ἐπιχειρηματολογία γιά τήν
ἀνθρώπινη λογική ὁ Χριστός διδάσκει ὅτι ἡ ζωή κερδίζεται μόνον ὅταν χαθεῖ. Ἡ
θυσία τῆς ζωῆς ὁδηγεῖ στήν κατ’ ἐξοχή ζωή.
Ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ στίς φράσεις Του αὐτές τή λέξη
«ψυχή» μέ τήν διπλή ἔννοια τῆς ζωῆς, τῆς βιολογικῆς ζωῆς καί τῆς αἰώνιας ζωῆς
πού εἶναι δῶρο Θεοῦ. Ὅποιος θέλει τήν πραγματική ζωή, πρέπει νά θυσιάσει τήν
εὔκολη ζωή τοῦ κόσμου.
Ἡ ἀπάρνηση καὶ ἡ θυσία δὲ σημαίνουν παθητικότητα ἔναντι
τῆς ζωῆς. Ἡ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸ ἐγώ, γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶ ὁ Χριστός, δὲν ἀποτελεῖ
αὐτοσκοπό, δὲν ἀποτελεῖ ἀπάθεια σὰν αὐτὴ ποὺ συναντᾶ κανεὶς ταξιδεύοντας στὴν
Ἄπω Ἀνατολή.
Τὸ ζητούμενο εἶναι νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ τὸν ἀτομισμό μας, γιὰ
νὰ δοθοῦμε ὁλοκληρωτικά στόν Θεό, νὰ «κοινωνήσουμε», νὰ συμμετάσχουμε στὴ ζωὴ
τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε σὲ μία πορεία ἀγάπης καὶ μεταμορφώσεως τοῦ
κόσμου.
Ὅλα αὐτά πού φαίνονται ἀδύνατα γιά τόν φυσιολογικό
ἄνθρωπο, γίνονται πραγματικότητες μέσα στήν περιοχή τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ πού
ἀναγεννά καί μεταβάλλει τόν ἄνθρωπο σέ νέο δημιούργημα, σέ «καινή κτίσή».
Οἱ ἥρωες τῆς πίστεως καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας δέν
εἶναι μόνον μορφές τοῦ μακρινοῦ παρελθόντος, μποροῦν νά γίνουν καί ζωντανές
πραγματικότητες στή σύγχρονη ἐποχή.
Εκ της ιερας μητροπολεως
http://immaroniaskomotinis.gr
