Μέσα στη εορταστική ατμόσφαιρα της Αναστάσεως του Κυρίου
συμπίπτει-πάντοτε σχεδόν-και η εορτή του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Γεωργίου.
Αν υπάρχουν ήρωες αθάνατοι τρισένδοξοι και μακαριστοί
αυτοί είναι οι στρατιώτες του Χριστού. Δεν πεθαίνουν αυτοί. Δεν σβήνει η
δόξα τους. Ζουν στις καρδιές των Χριστιανών. Ζουν με το φωτεινό τους
παράδειγμα. Προκαλούν τον θαυμασμό, συγκινούν και διδάσκουν. Να λοιπόν σήμερα η
αγία μας εκκλησία προβάλλει την πανένδοξο μνήμη του μεγαλομάρτυρα Αγίου
Γεωργίου.
Χρόνια περνούν και χρόνια έρχονται. Χιλιάδες χρόνια. Και
ενώ «ού παραμένει ο πλούτος, ού συνοδεύει η δόξα», ο Γεώργιος μένει αθάνατος
στη μνήμη των λαών πανθαύμαστος και πολυΰμνητος αθλητής. Γενεές ανθρώπων τον
έψαξαν και ψάλλουν. Βασιλείς και ηγεμόνες, άνδρες και γυναίκες υπερήφανα φέρουν
το όνομά του. Ναοί ανεγείρονται και εορτές και πανηγύρια στήνονται εις την
μνήμην του. Στολίζονται οι σημαίες του πεζικού στρατού μας με την εικόνα
του. Γιατί όμως τόση δόξα και τιμή; Γιατί είναι ο τροπαιοφόρος, ο νικητής.
Κέρδισε την δόξαν, γιατί κέρδησε την νίκη. Όχι νίκη επίγειο και κοσμική, αλλά
νίκη ουράνιο και πνευματική.
1)Νίκησε τα θέλγητρα της ζωής.
Γεννήθηκε πλούσιος από γονείς πλουσίους και έμεινε ορφανός
σε ηλικία 10 χρονών. Το χρήμα, που η κακή του διαχείριση διαφθείρει τους
ανθρώπους και ανοίγει τον δρόμο της ασωτείας, ήταν ο πρώτος του πειρασμός.
Κατετάγη στο στρατό του αυτοκράτορος σε ηλικία 18 χρονών. Και πολύ γρήγορα
διακρίθηκε, θαυμάστηκε και ανεδείχθηκε. Τα αξιώματα ερχόταν το ένα πίσω από το
άλλο για να ανταμείψουν τους αγώνες και τη γενναιότητά του. Να ο δεύτερος
πειρασμός, που είναι ικανός να διαστρέφει χαρακτήρες και να δημιουργεί
τυράννους. Αλλά ο φοβερώτερος από όλους του πειρασμούς ήταν το
ειδωλολατρικό και φαύλο περιβάλλον του. Σφύριζαν γύρω του οι δαίμονες του
κακού και έψαλλαν γλυκά οι σειρήνες της αμαρτίας. Και ο Γεώργιος ήταν νέος,
νεώτατος. Έβλεπε τους άλλους νέους να πέφτουν σωρηδόν στην αγκαλιά της
αμαρτίας. Τους έβλεπε μπροστά του και αντιμετώπιζε τη δύναμη του κακού χωρίς να
υποχωρήσει. Η γενναία του ψυχή πάλευε και αγωνιζόταν εναντίον της
αμαρτίας. Ήταν οπλισμένος με την πίστη του Χριστού με τον φόβο του Θεού και με
τη δύναμη της προσευχής. Σκόρπισε το πλούτο του στους φτωχούς. Αρνήθηκε τις
μεγάλες τιμές. Περιφρόνησε τις κολακείες, έπνιξε τα πάθη, ταπείνωσε τις ορμές.
Έγινε έτσι φαινόμενο φιλοπτωχίας και αρετής. Ανεδείχθηκε θαύμα εγκρατείας και
αγνότητος. Έμεινες νικητής και τροπαιοφόρος στους πειρασμούς της σαρκός και στα
θέλγητρα του κόσμου. Των αιχμαλώτων ελευθερωτής και των πτωχών υπερασπιστής.
2) Ενίκησε όμως και τα μαρτύρια του θανάτου, που δεν άργησαν να έλθουν.
Όταν ο διάβολος δεν κατορθώνει να νικήσει του Χριστιανούς
με τους πειρασμούς της αμαρτίας ζητεί να τους νικήσει με τα βασανιστήρια. Αυτό
έκανε κι εδώ. Προσπαθεί να νικήσει το Γεώργιο με τα μαρτύρια του θανάτου, και
να προδώσει την πίστη του. Ήταν εποχή διωγμών 300 μ.Χ. Κατά την εποχή αυτή πολύ αίμα χυνόταν χριστιανικό. Ο αυτοκράτορας της Ρώμης Διοκλητιανός κηρύττει νέο διωγμό
σκληρό και απαίσιο κατά της πίστεως του Ιησού Χριστού, της πίστεως εκείνης, την
οποία πίστευε και λάτρευε θερμώς ο στρατηγός του Γεώργιος. Στενοχωρείται ο
Άγιος Γεώργιος αλλά δεν πτοείται. Μόνος του παρουσιάζεται στους τυράννους και
ομολογεί το Χριστό.
“Είμαι Χριστιανός” λέγει προς τον Διοκλητιανό.“Είσαι Χριστιανός; Και δεν ντρέπεσαι; Συ ο περίδοξος στρατηγός μου, δεν λυπείσαι την ζωήν σου, δεν φοβείσαι τον θάνατον;” “Είμαι Χριστιανός” απαντά και πάλι θαρραλέως ο Γεώργιος.“Αρνήσου την πλάνη για να ζήσεις” του λέγει ο βασιλέας. “Δε μου χρειάζεται η ζωή. Θέλω να αποθάνω Χριστιανός” απαντά ο Άγιος.
Τότε χύνεται επάνω του όλη η μανία και η λύσσα. Τότε
άρχισαν τα βασανιστήρια. Πώς να τα περιγράψει κανείς; Το πρώτο ήταν ένα
άγριο ξυλοκόπημα με το οποίο τον εβασάνισαν, αφού τον έδεσαν γυμνό σ’ ένα
στύλο. Ακολούθησε μετά ο τροχός με τα κοφτερά του μαχαίρια για να κομματιάζει
το σώμα του, να σχίζει τις σάρκες του να ανοίγει πληγές, να χύνει αίμα, να
προκαλεί πόνους απερίγραπτους. Αλλά ο Γεώργιος μένει σταθερός ρίχνεται έπειτα
σ’ ένα λάκκο γεμάτο από ασβέστη. Εδώ όμως θριαμβεύει η πίστη του, ο Γεώργιος
βγαίνει από το λάκκο σώος και αβλαβής. Τον βλέπουν στρατιώτες και στρατηγοί και
πλήθος λαού. Θαυμάζουν ενθουσιάζονται, πιστεύουν και φωνάζουνε “Είμεθα κι
εμείς Χριστιανοί”.
Νέα βασανιστήρια στον Άγιο. Αλλά και πάλι θριαμβεύει και
θαυματουργεί. Αμέτρητα τα θαύματά του. Τότε ο Διοκλητιανός αφού και η γυναίκα
του ακόμη έγινε Χριστιανή, διατάζει τον αποκεφαλισμό του Αγίου. Ο Γεώργιος
έκλινε την κεφαλή του και δέχτηκε το θάνατο. Έμεινε λοιπόν πιστός, πιστός μέχρι
θανάτου. Και ανεδείχθη μεγαλομάρτυς του Χριστού και τροπαιοφόρος ένδοξος ο
Γεώργιος. Τέτοιους μας θέλει ο Χριστός. Στρατιώτες γενναίους και αθλητές. Να μη
φοβούμαστε τις απειλές. Να μη μας λυγίζουν οι κολακείες. Να μη μας νικούν τα
πάθη και οι πειρασμοί. Τότε είμαστε Χριστιανοί φοβεροί στους δαίμονες,
θαυμαστοί στους Αγγέλους, παράδειγμα στους ανθρώπους, καύχημα της Εκκλησίας,
δόξα του Χριστού. Πρέπει να γίνουμε σαν τον Γεώργιο στην πίστη, στην εγκράτεια,
στην ανδρεία.
Το αρρενωπό παράδειγμα του Αγίου Γεωργίου, ας μας
εμπνεύσει και το τρισένδοξο μαρτύριό του ας γίνει φαεινός αστήρ, για να μας
δείχνει τον δρόμο, και να μας καλεί στο δρόμο, και να μας φωτίζει στο δρόμο της
Χριστιανικής, της ουρανίου ζωής, όπου εν χαρά και αγαλλιάσει και δόξη και τιμή
μάρτυρες και ομολογητές και δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσιν.
Αμήν.
