Ας μη δυσανασχετούμε λοιπόν, ας μη γινόμαστε μικρόψυχοι
όταν μας έρθει κάτι από τα απροσδόκητα, αλλά ας αφήνουμε αυτόν που τα ξέρει
καλά αυτά να δοκιμάζει στη φωτιά την ψυχή μας, όσο καιρό θέλει. Γιατί το κάνει
αυτό για το συμφέρον και το κέρδος εκείνων που δοκιμάζονται.
Γι' αυτό και κάποιος σοφός συμβουλεύει λέγοντας "παιδί μου, αν έρχεσαι να υπηρετήσεις το Θεό, ετοίμασε την ψυχή σου για πειρασμό, κάνε δίκαιη την καρδιά σου, δείξε υπομονή και μην υποχωρήσεις σε περίοδο δυσκολιών" (Σοφ. Σειρ. β 1-2).
Γι' αυτό και κάποιος σοφός συμβουλεύει λέγοντας "παιδί μου, αν έρχεσαι να υπηρετήσεις το Θεό, ετοίμασε την ψυχή σου για πειρασμό, κάνε δίκαιη την καρδιά σου, δείξε υπομονή και μην υποχωρήσεις σε περίοδο δυσκολιών" (Σοφ. Σειρ. β 1-2).
Άφησε σ' αυτόν, λέγει τα πάντα, γιατί γνωρίζει καλά πότε
πρέπει να μας βγάλει από το καμίνι των συμφορών. Πρέπει λοιπόν σε όλες τις
περιπτώσεις να τα αφήνουμε σ' αυτόν και πάντοτε να τον ευχαριστούμε και όλα να
τα υποφέρουμε με ευγνωμοσύνη, είτε μας ευεργετεί, είτε μας τιμωρεί, επειδή και
αυτό είναι ένα είδος ευεργεσίας.
Γι' αυτό και ο γιατρός όχι μόνο όταν λούζει και δίνει
τροφή και βγάζει τον άρρωστο στους κήπους, αλλά και όταν τον καυτηριάζει και
τον χειρουργεί, είναι το ίδιο γιατρός. Και ο πατέρας επίσης, όχι μόνο όταν
φροντίζει τον υιόν του, αλλά και όταν τον χτυπάει, το ίδιο είναι πατέρας, και
μάλιστα όχι λιγότερο απ' ο,τι είναι όταν τον επαινεί.
Γνωρίζοντας λοιπόν ότι ο Θεός είναι περισσότερο φιλόστοργος απ' όλους τους γιατρούς, μην εξετάζεις με περιέργεια, ούτε να ζητάς απ' αυτόν λόγο για θεραπεία, αλλ' είτε θέλει να μας ανακουφίσει είτε να μας τιμωρήσει, ας του παραδίδουμε τον εαυτό μας το ίδιο και στα δύο.
Γιατί και με τα δύο μας επαναφέρει στην υγεία και στο να
γίνουμε δικοί του, και γνωρίζει αυτά που ο καθένας μας έχει ανάγκη και τι
συμφέρει στον καθένα και πως και με ποιό τρόπο πρέπει να σωθούμε, και μας
οδηγεί σ' αυτόν το δρόμο.
Ας ακολουθούμε λοιπόν εκείνο που αυτός προστάζει και ας
μην εξετάζουμε τίποτε με λεπτομέρεια, είτε μας προστάζει να βαδίζουμε σε άνετο
και εύκολο δρόμο είτε σε δύσκολο και σκληρό, όπως ακριβώς λοιπόν έκαμε και στον
παράλυτο αυτόν. Ένα λοιπόν είδος ευεργεσίας ήταν αυτό, το ότι καθαρίζει δηλαδή
την ψυχή του τόσο πολύ καιρό, αφού την παρέδωσε σαν σε κάποιο χωνευτήρι στη
φωτιά των πειρασμών.
Και δεύτερο είδος, όχι μικρότερο από το πρώτο, το ότι
είναι παρών σ' αυτούς τους πειρασμούς, παρέχοντάς του πολλή παρηγοριά. Αυτός
ήταν που τον στήριζε και τον συγκρατούσε και τον βοηθούσε και δεν τον άφηνε να
πέσει.
Γι' αυτό και ο Παύλος λέγει :
"πιστός δε θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ
οδύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς
υπενεγκείν" (Α Κορ. ι 13).
Όχι μόνο, λέγει, δεν αφήνει να έρθει επάνω μας δοκιμασία
ανώτερη από τις δυνάμεις μας, αλλά και σ' αυτή τη σύμφωνη με τις δυνάμεις μας
δοκιμασία είναι παρών, υποστηρίζοντας και ενισχύοντάς μας, όταν πρώτα εμείς
προσφέρουμε τα δικά μας, δηλαδή προθυμία, ελπίδα σ' αυτόν, ευχαριστία,
καρτερία, υπομονή.
Γιατί όχι μόνο στους κινδύνους που είναι ανώτεροι από τις
δυνάμεις μας, αλλά και σ' αυτούς που είναι σύμφωνοι με τις δυνάμεις μας
χρειαζόμαστε τη βοήθεια του Θεού, αν θέλουμε να σταθούμε γενναία.
Αλλού πάλι λέγει :
"όπως συμμετέχουμε με το παραπάνω στα παθήματα του
Χριστού, έτσι και η ενίσχυση του Χριστού γίνεται σε μας με το παραπάνω για να
μπορούμε και μεις με τον ίδιο τρόπο, που μας ενισχύει ο Θεός, να ενθαρρύνουμε
όσους περνούν κάθε είδος θλίψης" (Β Κορ. α 5. 4).
Ώστε εκείνος που τον ενίσχυσε και αυτόν είναι ο ίδιος που
επέτρεψε τον πειρασμό να έρθει εναντίον του.
