του Γέροντα Παϊσίου
Γέροντα, ο Αββάς Ισαάκ λέει: «Καρδία ελεήμων είναι καύσις
καρδίας υπέρ πάσης της κτίσεως…».
-Ναι, έτσι είναι∙ «καύσις καρδίας» και υπέρ των ζώων, αλλά
και υπέρ των δαιμόνων ακόμη.
Ο πνευματικός άνθρωπος δίνει την αγάπη του πρώτα στον Θεό,
έπειτα στους ανθρώπους, και την υπερχείλιση της αγάπης του την δίνει στα ζώα
και σε όλη την κτίση. Αυτή η θεϊκή αγάπη πληροφορεί και τα ζώα, τα οποία
καταλαβαίνουν τον άνθρωπο που τα αγαπάει και τα πονάει και τον πλησιάζουν,
χωρίς να φοβούνται. Ακόμη και τα άγρια ζώα μπορούν να διακρίνουν έναν άνθρωπο
που τα αγαπάει από έναν κυνηγό που θέλει να τα σκοτώση. Τον κυνηγό τον
αποφεύγουν, τον άνθρωπο που τα αγαπάει τον πλησιάζουν.
Νόμιζα ότι δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα φίδια, γιατί το
φίδι είναι το μόνο ζώο που δεν αγαπιέται από τους ανθρώπους. Διαπίστωσα όμως
αργότερα ότι και τα φίδια διαισθάνονται την αγάπη του ανθρώπου και πιάνουν
φιλία μαζί του. Αν ο άνθρωπος έρθη στην θέση του φιδιού και το πονέση, το φίδι
αμέσως το καταλαβαίνει και τον πλησιάζει σαν φίλος. Είναι σαν να λέη: «Δόξα σοι
ο Θεός, βρήκα κι εγώ επιτέλους έναν φίλο!».
-Είναι, Γέροντα, το ένστικτο που έχουν;
-Ο Θεός, για να εξυπηρετούνται, έχει δώσει και σ’ αυτά ότι
χρειάζονται∙ τους έδωσε την διαίσθηση. Μετά την πτώση ο άνθρωπος στερήθηκε το υπερφυσικό,
αλλά του έμεινε ο νους, η λογική. Π.χ. οι άνθρωποι βλέπουν κάπου πλατάνια και
καταλαβαίνουν ότι εκεί υπάρχει και νερό∙ ψάχνουν και το βρίσκουν.
Ενώ τα ζώα το πληροφορούνται σαν να έχουν ραντάρ. Η
καμήλα, όταν είναι στην έρημο και διψάη, τρέχει μόνη της προς το μέρος που
υπάρχει νερό και ο καμιλιέρης την ακολουθεί. Είναι σαν να παίρνη τηλεγράφημα.
Πηγή: «Πάθη και Αρετές» του Γέροντος Παΐσίου
Αγιορείτου Λόγοι Ε
