μερόνυκτα παρακαλώ,
μη με αφήσεις τον
γκρεμό,
δεν το αντέχω να
πονώ…
Κυρία μου
Πορταΐτισσα,
άλλη χαρά δε
ζήτησα,
ειρήνη και γαλήνη,
κράτησε την
οδύνη…
Η όψη σου
απερίγραπτη
τούτη η καρδία
, θρόνος
και στην πρώτη
επίκληση,
εξόριστος ο
πόνος…
Και έγινε η
Πάνσεπτος μορφή
λιμάνι- καταφύγιο,
βλέμμα αγάπης
στοργικό
Παντάνασσα,
σωτήριο….
Ο χτύπος τώρα της
καρδιάς,
Θεία δοξολογία,
αίτηση προς
τον Ύψιστο
να δώσει
ευλογία….
Εγκόλπια δεσποτικά
Χρυσές λίρες και
άλλα,
τα βάσανα να
μαρτυρούν
που πήρες τα
μεγάλα….
Άρχοντες και
Βασίλεια
του κόσμου τα
παλάτια,
εμπρός τη χάρη σου,
ωχριούν,
σπάει η καρδιά,
κομμάτια…..
Στις πύλες είσαι της
μονής,
φύλαξ και εισιτήριο,
για τα ουράνια
πέρατα,
το μόνον ορμητήριο….
Μνάσων ο Παλαιός Μαθητής
