Εν ολίγοις
Στο προσκήνιο της σημερινής ευαγγελικής διήγησης προβάλλει
η ιστορία ενός ανθρώπου που γεννήθηκε τυφλός. Στους παράλληλους δρόμους
της καθημερινής ζωής πορεύονταν
συγχρόνως μαζί μ’ αυτόν και άλλοι
άνθρωποι, που κατείχαν θέσεις και αξιώματα και τα πήγαιναν καλά με την άρτια
δύναμη της όρασής τους. Τα μάτια όμως της ψυχής τους ήταν κλειστά. Οι άνθρωποι αυτοί απέδειξαν, ότι δεν
«βλέπουν», σε σχέση με τον τυφλό συνάνθρωπό τους που στερούνταν το υλικό φως,
αλλά είχαν τα μάτια της ψυχής του «κλειστά» και δεν μπορούσαν ν’ αποδεχθούν την αναγεννητική επίδραση της
χριστιανικής αλήθειας και ζωής.
Ο Χριστός θεραπεύει τον εκ γενετής τυφλόν μ’ ένα περίεργο
τρόπο θεραπείας. Κάνει λάσπη, αλείφει μ’ αυτή τα μάτια του και τον στέλνει να
πλυθεί στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Κι όντως, έτσι έγινε. Ο άνθρωπος πήγε εκεί,
πλύθηκε και επέστρεψε έχοντας πλήρως το φως του.
Η πράξη αυτή του Χριστού με τη χρήση με λάσπη στα μάτια
του τυφλού, ουσιαστικά φτιάχνει καινούργιους οφθαλμούς, και μας παραπέμπει στο
γεγονός της αρχικής δημιουργίας του κόσμου από τον Θεό, στην οποία συμμετέχει
και ο Ιησούς Χριστός.
Το σημερινό πολύστιχο ευαγγελικό ανάγνωσμα μας δίνει πολλά
και διάφορα διδάγματα. Για να μην πελαγοδρομούμε θα σταθούμε στην απάντηση που
έδωσε ο Κύριος στην απορία των μαθητών σχετικά με τον τυφλό που γεννήθηκε μαζί
με την αναπηρία του.
Οι μαθητές επηρεασμένοι από την παλαιοδιαθηκική αντίληψη
ότι ο Θεός «αποδίδει αμαρτία πατέρων επί τέκνων, επί τρίτης και τετάρτης
γενεάς», ρώτησαν το Διδάσκαλό τους ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του για να
γεννηθεί τυφλός.
Η απάντηση του Χριστού στη λαθεμένη απορία των μαθητών
είναι ότι η τύφλωση του ανθρώπου εκείνου αποσκοπούσε στο «να φανερωθεί τα έργα
του Θεού εν αυτώ». Εδώ πρέπει να θυμηθούμε ότι αυτή η απλή αλήθεια, ότι όλη η
δημιουργία δηλ. είναι έργο του Θεού, δεν
είναι απ’ όλους τους ανθρώπους αποδεκτή. Μπορεί βέβαια «οι ουρανοί να
διηγούνται δόξαν Θεού και αναγγέλλει ποίησιν χειρών αυτού το στερέωμα», αλλά
αυτή η αυτονόητη αλήθεια είχε δεχθεί από νωρίς πολλές ανυπόστατες και
δαιμονικές θεωρίες.
Αυτό είχε ως συνέπεια να αναπτυχθούν διάφορες κοσμολογίες
που δεν είχαν καμία σχέση με την χριστιανική αλήθεια. Έτσι λ. χ. άλλοι είπαν
ότι η δημιουργία είναι έργο τύχης και ότι καμία δύναμη δεν επενέβη έξωθεν στην
κατασκευή του σύμπαντος. Άλλοι υποστήριξαν την αιωνιότητα της ύλης, όπως
αιώνιος ήταν ο Θεός. Και αργότερα κάποιες αιρετικές διδασκαλίες δίδασκαν ότι
υπάρχουν δύο αρχές στον κόσμο και δύο Θεοί. Ο αγαθός και ο κακός Θεός. Ο κακός
Θεός είναι αυτός της Π. Δ. που δημιούργησε τον κόσμο. Με τέτοιες περίεργες και
βλάσφημες θεωρίες επεχείρησαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της δημιουργίας του
κόσμου. Και το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν ακόμη και σήμερα πολλοί που
αρνούνται ν’ αναγνωρίσουν την τριαδικό Θεό ως Δημιουργό και προνοητή του
σύμπαντος κόσμου. Κάνουν υποθέσεις,
συλλογισμούς και θεωρίες για να πετύχουν τη λύση του μυστηρίου της δημιουργίας.
Ο Χριστός με την επίγεια ζωή Του καθημερινά έδινε δείγματα
ότι Αυτός είναι ο ποιητής του κόσμου. Οι
Ιουδαίοι έτσι αόριστα πίστευαν, ότι ο Θεός «δημιούργησε τον ουρανόν και την
γην». Όμως αμφισβητούσαν ότι «δι αυτού- του Χριστού- πάντα εγένετο». Το ότι ο
Ιησούς έκρυβε τη θεότητά Του και το θεϊκό μεγαλείο Του, για πολλούς ήταν ένα
εμπόδιο αποδοχής του Υιού του Θεού ως Θεού. Έπρεπε,
να πείσει κατά κάποιο τρόπο τους Ιουδαίους ότι Αυτός είναι
ο δημιουργός του ανθρώπου και του κόσμου.
Το σημερινό θαύμα της θεραπείας του τυφλού μας ξαναθυμίζει
τη δημιουργική δύναμη του Θεού. Δεν κατάστρεψε τον κόσμο, αλλά απέδειξε ότι
μπορεί να κατασκευάσει τον κόσμο αναπλάθοντας το τελειότερο μέρος της
δημιουργίας, τον άνθρωπο. Δεν έπλασε εκ του μηδενός τον άνθρωπο, αλλά
δημιούργησε το πιο περίτεχνο μέλος του ανθρώπου, που είναι το μάτι του. Ο Αγ.
Κύριλλος λέγει: μεταχειρίζεται πηλό από χώμα και το πτύσμα, «δεικνύς δια
τούτου, ότι αυτός ην ο πλάσας ημάς εν αρχή κτίστης τε και δημιουργός του
παντός». Ο πηλός θυμίζει το λόγο της Γενέσεως «και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον
χουν λαβών από της γης», το δε πτύσμα την πνοή του Θεού που εμφύσησε στον Αδάμ.
Με το θαύμα του σημερινού ευαγγελίου νοιώθουμε την ανάγκη
να δοξάσουμε το Θεό, τον Δημιουργό και Πλαστή μας. Οι σύγχρονοί Του Φαρισαίοι αρνήθηκαν με πείσμα να Τον
αποδεχθούν και να δοξάσουν το Θεό για το θαυμαστό αυτό γεγονός. Τυφλωμένοι από
τα πάθη και με κλειστά τα μάτια της ψυχής μένουν ανύποπτοι για τη νέα εποχή της
χάριτος που εγκαινίασε ο Χριστός στον κόσμο, και ζητούν από τον τυφλό μετά από
εξαντλητικές και απειλητικές ανακρίσεις, να δοξάσει έτσι αόριστα το Θεό, και
όχι τον Χριστό, για τον Οποίο μιλούν απαξιωτικά και υποτιμητικά.
Εμείς ως πιστοί με ευγνωμοσύνη δοξάζουμε το Θεό Δημιουργό
με το « δόξα Σοι το δείξαντι το φως» και τιμάμε τη δημιουργία Του καλώντας κι
αυτά σε μια παναρμόνια νότα: «Ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου τον Κύριον.
Υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας».
Εδώ δυστυχώς πρέπει ν’ αναφέρουμε την ασέβεια του
σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος όχι μόνο δεν σέβεται τη δημιουργία του Θεού, αλλά
ασεβεί προς αυτή και την καταστρέφει. Οι εγωιστικές επιθυμίες και η απληστία
μας οδήγησαν στη διατάραξη της ισορροπίας, με αποτέλεσμα να μολύνουμε το
περιβάλλον με τις γνωστές σε όλους μας συνέπειες.
Αν δεχόμαστε ως Δημιουργό της κτίσεως τον Θεό, ως Κύριο
του παντός, τότε θα δείχναμε και την πρέπουσα τιμή και στα κτιστά δημιουργήματα
Του, αφού με αυτά «από κτίσεως κόσμου», γίνονται φανερά «η τε αίδιος αυτού
δύναμις και θεότης».
Χριστός Ανέστη!
π. γ. στ.
agiabarbarapatras.blogspot.gr
