Ο Παντοκράτωρ Ιησούς Χριστός

Ο Παντοκράτωρ Ιησούς Χριστός

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Ἡ συνετὴ προάσπιση τῆς ἀλήθειας

Γράφει ὁ Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Kυριακή τοῦ τυφλοῦ (Ἰωάννου Θ' 1-38)
Ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς τοῦ τυφλοῦ, πλὴν τῶν ἄλλων μᾶς βοηθᾶ νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ μεγάλο θέμα τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς στάσεως τῶν ἀνθρώπων ἔναντι αὐτῆς. Ὁ πρώην τυφλός, θεραπευμένος ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρό των κατηγοριῶν. Ὅσο περισσότερο οἱ Ἰουδαῖοι προσπαθοῦν νὰ τὸν περιπλέξουν καὶ νὰ τοῦ ἀποσπάσουν ἔστω καὶ μία λέξη, γιὰ νὰ κατηγορήσουν τὸν Ἰησοῦ, τόσο καὶ περισσότερο αὐτὸς διακηρύττει καὶ θαρραλέα ὁμολογεῖ τὴν ἀλήθεια.
Δὲν διστάζει μάλιστα νὰ τοὺς ἐλέγξει καὶ νὰ τοὺς εἰρωνευθεῖ ἀκόμα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὸν κάνουν ἀποσυνάγωγο. Τότε ὅμως, ὅταν οἱ ἄνθρωποι τὸν ἀπέπεμψαν, τὸν συνάντησε ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος, δίνοντάς του ὄχι ἁπλῶς τὴν εὐλογία, ἀλλὰ καὶ τὴν μεγάλη εὐκαιρία τῆς συνειδητῆς ὁμολογίας καὶ διαπροσωπικῆς γνωριμίας, ἐπικοινωνίας καὶ φυσικὰ ἰσοβίου συνδέσμου.
«Ὁ δὲ ἔφη• πιστεύω Κύριε• καὶ προσεκύνησεν αὐτῶ».
Ἀκούγοντας καὶ μελετώντας κανεὶς τὴν καταπληκτικὴ αὐτὴ Εὐαγγελικὴ περικοπή, ἐκτός τοῦ θαυμασμοῦ γιὰ τὴν ἐξέλιξη τῶν γεγονότων, καὶ τὴν θριαμβευτικὴ κατάληξη, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ διερωτηθεῖ γιατί ὁρισμένοι ἄνθρωποι στέκονται τόσο ἀντίθετοι μπροστὰ στὴν καθαρὴ ἀλήθεια. Τί εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖο τοὺς ἐμποδίζει νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ τὴν ὑποστηρίζουν; Οἱ λόγοι εἶναι πολλοί, καὶ ἀξίζει νὰ....ἑστιάσουμε τὴν προσοχὴ μας τουλάχιστον σὲ ὁρισμένους ἐξ' αὐτῶν.
Ὡς πρῶτο λόγο, θὰ πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε τὴν ἐμπάθεια.
Τὴν ψυχικὴ αὐτὴ διαστροφή, ποὺ ὅποιος τὴν ἔχει καὶ τὴν καλλιεργεῖ, εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον νὰ παραδεχθεῖ τὴν πραγματικότητα. Ἀντιθέτως μάλιστα, αὐτὴ τὴν πραγματικότητα τὴν διαστρεβλώνει γιὰ νὰ καταλήξουν καὶ οἱ ἄλλοι στὰ δικά του συμπεράσματα. Χαρακτηριστικὴ περίπτωση εἶναι αὐτὴ τῶν Ἰουδαίων ποὺ ἔλεγαν ὅτι ἀφοῦ δὲν τηρεῖ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου ὁ Ἰησοῦς, ἄρα δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἁμαρτωλός, ἔστω κι ἂν ἐνεργεῖ πρωτοφανῆ θαύματα. (Ἰωάν. Θ' 16). Καὶ ὁπωσδήποτε, ὑπάρχουν πολλὲς τέτοιες περιπτώσεις ἀνθρώπων, σὲ ὅλους δυστυχῶς τοὺς τομεῖς, ἀκόμα κι ἐκεῖ ποὺ θὰ ἔπρεπε ἐξ' ἀντικειμένου ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ διασαλπίζεται ἡ ἀλήθεια καὶ μόνο ἡ ἀλήθεια.
Μιὰ δεύτερη τώρα περίπτωση ἀνθρώπων ποὺ ἀρνοῦνται τὴν ἀλήθεια, εἶναι αὐτοὶ ποὺ βλέπουν ὅτι μὲ μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ πραγματικοῦ καὶ ἀληθινοῦ, διασαλεύεται καὶ κινδυνεύει τὸ ὑλικό τους συμφέρον. Στὸν τρόμο ποὺ ἀναπτύσσει μέσα τους ἡ ἀνατολὴ τῆς ἀλήθειας, εἶναι ἕτοιμοι νὰ συμμαχήσουν ἀκόμα καὶ μὲ τὸν διάβολο, ἀρκεῖ νὰ μὴν χάσουν τὸν μαμμωνά, τὴν θέση τους, τὴν δόξα τους καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ ὁ μακράν τοῦ Θεοῦ κόσμος θεωρεῖ ὡς ἐπιτυχία καὶ ὡς εὐτυχία. Σὲ αὐτὴ δὲ τὴν περίπτωση, ὑπάγονται πολλοὶ περισσότεροί των ὅσων μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε...
Ἄλλη αἰτία πάλι, ποὺ ὁρισμένοι κάνουν, εἴτε πὼς δὲν κατανοοῦν τὴν πραγματικότητα, εἴτε τὸ ἀκόμα χειρότερο, ἔρχονται σὲ ἄμεση ἀντίθεση μὲ τὴν ἀλήθεια, εἶναι ἡ  ἔλλειψη θάρρους καὶ φυσικὰ ταπεινώσεως. Βλέπουν τὸ λάθος τους, ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως ξεσπᾶ σὲ κύματα διαμαρτυρίας στὸ κέντρο τῆς καρδιᾶς, ἀλλὰ ἀδυνατοῦν νὰ παραδεχθοῦν καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὸ σφάλμα καὶ τὴν πλάνη τους.
Ἐδῶ τὶς περισσότερες φορὲς ἴσως νὰ μὴ συνοδεύεται τὸ ὑλικὸ συμφέρον, μᾶλλον ἡ ἐμμονὴ στὴν πλάνη συνεπάγεται καὶ ὑλικὴ ζημία, ὅμως ὁ κρυπτὸς ἐγωισμός, τὰ πλέγματα κατωτερότητος ποὺ ἔχουν ἀναρριχηθεῖ καὶ καλύψει τὸ ἐλεύθερον καὶ θαρραλέον τῆς ψυχῆς, καταντοῦν τὸν ἄνθρωπο ἕρμαιον στὴν πλάνη καὶ ρυμουλκούμενο πίσω ἀπὸ τὴν κακῶς νοουμένη ντροπὴ τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ κόσμου. Ἐννοεῖται δὲ  ὅτι ἐδῶ, παρὰ τοὺς ἐξωτερικοὺς σωστοὺς τρόπους, παρὰ τὴν ἴσως χριστιανικὴ κρούστα, τὰ ἴδια τὰ πράγματα ἀποκαλύπτουν μιὰ ρηχὴ πνευματικότητα καὶ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει οἰκοδομήσει ἐπάνω σε «κινούμενη ἄμμο» καὶ σὲ ὑπέδαφος ψυχικῆς κατολισθήσεως. Ἀρκετὲς δὲ φορὲς οἱ περιπτώσεις αὐτὲς τοῦ φόβου τῆς ὁμολογίας καὶ τῆς παραδοχῆς τῆς ἀλήθειας συνεπάγονται ἀρρωστημένες ὑπερευαισθησίες καὶ ἀκόμα προβληματικὴ κληρονομικότητα. Σὲ αὐτὴν τὴν ὁμάδα ὑπάγονται πολλοὶ ποὺ ἀρνήθηκαν τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανική μας πίστη καὶ ἐντάχθηκαν εἴτε σὲ ἀκραῖες αἱρετικὲς ὁμάδες, εἴτε σὲ χώρους στοὺς ὁποίους ἀσκεῖται ἡ φιλανθρωπία καὶ σηματοδοτεῖται μὲ «γεωμετρικὰ σχήματα καὶ ὄργανα»...
Ἐννοεῖται δὲ ὅτι δὲν ὑπάρχει χειρότερο μαρτύριο γιὰ ἕναν ἄνθρωπο καὶ δὴ Ὀρθόδοξο καὶ Ἕλληνα, ἀπὸ τὸ νὰ γνωρίζει ὅτι βρίσκεται στὸν χῶρο τῆς πλάνης, τῆς αἱρέσεως καὶ τοῦ σατανισμοῦ, νὰ μπορεῖ νὰ ξεφύγει, ἔστω καὶ μὲ κάποια θυσία, καὶ ἀπὸ ἔλλειψη θάρρους καὶ ταπεινώσεως νὰ παραμένει ἐντός τῆς «συναγωγῆς τῶν Ἰουδαίων». Νὰ παραμένει ἁλυσοδεμένος, φοβούμενος μήπως καὶ χαρακτηρισθεῖ ὡς «ἀποσυνάγωγος» ἢ φανεῖ στὸν κόσμο ὅτι ἕως τῆς ἐξόδου του βρισκόταν σὲ λανθασμένη ὁδό, ὅτι «ξεδιψοῦσε» ἀπὸ τὰ βαλτόνερα καὶ ὅτι ἀνέπνεε ἀντὶ τοῦ καθαροῦ ἀέρα τὴν πτωμαΐνη τοῦ διαβόλου.
Ἀλλὰ ὑφίσταται καὶ ἡ φαιδρή των περιπτώσεων. Ἐκείνη δηλ. ποῦ ὁρισμένοι νομίζουν πὼς ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶναι ἀφελεῖς καὶ ὅτι δὲν κατανοοῦν τὸ ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικότητα καὶ ὁμιλοῦν καὶ κηρύσσουν ψεύδη καὶ ἀνοησίες. Τὸ ἀποτέλεσμα; Νὰ γίνονται καταγέλαστοι ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὰ μικρὰ παιδιά. Στὴν περίπτωση αὐτὴ περιλαμβάνονται τόσο πολιτικοὶ ἀρχηγοὶ καὶ γενικῶς μεγάλη ὁμάδα τοῦ πολιτικοῦ κόσμου, ὅσο ἰδίως ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας ποὺ συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα ἐγκλωβισμένοι στὰ γρανάζια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, κηρύσσουν καὶ γράφουν τέτοια φληναφήματα, ποὺ δὲν γνωρίζει κανεὶς ἐὰν πρέπει νὰ γελάσει ἢ νὰ θρηνήσει γιὰ τὸ κατάντημα. Πάντως, τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι ὅλοι αὐτοὶ κατορθώνουν νὰ ἐξοργίζουν ὅλους αὐτοὺς στοὺς ὁποίους ἀπευθύνονται καὶ νὰ χάνουν καὶ τὴν τελευταία ὑποψία κύρους ποὺ ἐνδεχομένως νὰ τοὺς εἶχε ἀπομείνει.
Βεβαίως ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι λόγοι ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀρνεῖται καὶ νὰ ἀντιστρατεύεται τὴν ἀλήθεια. Λόγοι ποὺ συνοψίζονται στὸν ἄκρατο ὑποκειμενισμὸ καὶ γενικώτερα στὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀρνεῖται νὰ προσαρμόσει τὴν ζωή του στὸ Πανάγιο καὶ σωστικὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἀντὶ στὸ κέντρο νὰ βρίσκεται ὁ Κύριος Ἰησοῦς καὶ νὰ καταρτίζουμε τὴ ζωὴ μας βάσει τοῦ Εὐαγγελικοῦ Νόμου, στὶς περισσότερές των περιπτώσεων στὸ κέντρο τοποθετεῖται ὁ ἐαυτός μας καὶ ὄχι ἡ ἀλήθεια, ἡ ὁποία πολλὲς φορὲς κοστίζει.
Ἂν βεβαίως ἡ κατάσταση αὐτὴ γίνεται ἐνοχλητική, ἡ ἄρνηση δηλ. τῆς ἀλήθειας, ὅταν αὐτὴ ἡ ἄρνηση περνᾶ στὸν χῶρο τῆς πίστεως, ἔχουμε μπροστὰ μας κάτι τὸ ἀφύσικο. Καὶ πρέπει, βάζοντας τὸν δάκτυλον ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων, νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο οἱ περισσότεροί των πιστευόντων ἔχουμε πταίσει σὲ πολλά.
Ὅταν ἐπὶ παραδείγματι ἡ πίστις δὲν παρουσιάζεται ὡς πηγαία ἀλλὰ συμβατική, ὅταν ἀγαποῦμε τὴν ἀλήθεια, ἀλλ' ὄχι ὅπως πράγματι εἶναι αὐτή, ἀλλ' ὅπως ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τὴν θέλουμε, ὅταν, τὸ ἀκόμα χειρότερο, δὲν δείχνουμε νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν ἀκατανίκητη δύναμη τῆς ἀλήθειας καὶ ἐπὶ τῆς οὐσίας ἀρνούμαστε νὰ πιστεύσουμε στὰ σοβαρά, ὅτι μόνο ἡ ἀλήθεια σώζει, ὅταν, ὅταν...
Τότε ἄνευ ἀντιρρήσεως, βρισκόμαστε στὸν κοινὸ παρανομαστὴ μὲ τὸ ἰουδαϊκὸ συνέδριο ποὺ ἐξευτελιζόταν ὁλοένα καὶ περισσότερο μὲ τὶς ἐρωτήσεις στὸν ποτὲ τυφλόν.
Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ τὰ πράγματα καταντοῦν πραγματικῶς τραγικά, εἶναι ὅταν ἡ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου βραχυκυκλώνεται  καὶ ὄντως πιστεύει, ὅπως καὶ οἱ φανατικοὶ Ἰουδαῖοι τῆς περικοπῆς, ὅτι τάχα προσφέρει ὑπηρεσία στὸν Θεὸ καὶ ὅτι διακονεῖ τὴν ἀλήθεια. Ἀναφερόμαστε στὶς περιπτώσεις ἐκεῖνες ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἔχουν χάσει τὸ πνεῦμα τῆς πίστεως, τὴν οὐσία τῆς ἀγάπης καὶ τὴν ὀμορφιὰ τῆς ταπεινώσεως, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ ἄκριτος ζῆλος νὰ τοὺς κάνει νὰ βλέπουν παντοῦ προδότες καὶ νὰ φαντάζονται τὸν ἐαυτόν τους καὶ τοὺς περὶ αὐτῶν ὡς «ἀσάλευτους πύργους τοὺς δόγματος» καὶ τῆς «ἠθικῆς». Καὶ βεβαίως, εἶναι καλὸ καὶ ἅγιον ὁ πιστὸς νὰ καταρτίζεται σὲ πύργο ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος.
Σὲ πύργο πίστεως, ἀγάπης καὶ ταπεινώσεως καὶ σὲ φρυκτωρὸ διακρίσεως βιώνοντας σὺν πάσι τοῖς ἁγίοις τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως, ὅπως αὐτὸ μας τὸ παραδίδουν οἱ Ἅγιοί τῆς Ἐκκλησίας μας.
Χρειάζεται ὅμως πολὺ προσοχὴ καὶ συνέπεια στὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, διότι κινδυνεύει κανεὶς νὰ εἶναι μὲν «πύργος», ἀλλὰ «πύργος τῆς Βαβὲλ» καὶ κατόπιν νὰ «περιάγει τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον...».
Φυσικὰ ἡ τακτικὴ αὐτὴ τῶν Ἑβραίων καὶ ὅσων ἀσυνείδητα ἀκολουθοῦν τὴν τακτική τοῦ τυφλοῦ φανατισμοῦ, εἶναι ἡ χείριστη ὑπηρεσία καὶ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὴν ἀλήθεια. Ἔτσι, ὑφίσταται ὁ κίνδυνος ὁ «δικηγόρος» τοῦ Θεοῦ νὰ κατακτήσει «θεομάχος». Ἀλλὰ ἡ Ἀλήθεια δὲν μπορεῖ νὰ χωρισθεῖ ἀπὸ Αὐτὸν τὸν Κύριο. Αὐτὸς εἶναι «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ»(Ἰωὰν ΙΔ' 6).
Ἑπομένως, ἐὰν θέλουμε νὰ γνωρίζουμε, νὰ βιώνουμε καὶ φυσικὰ νὰ διακονοῦμε τὴν ἀλήθεια, εἶναι ἀνάγκη νὰ γνωρίζουμε τὴν Ἀλήθεια δηλ. τὸν Χριστό. Νὰ τὸν βιώνουμε καὶ νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι γιὰ ὁποιαδήποτε θυσία χάριν αὐτῆς τῆς προσωποποιημένης ἀλήθειας ποὺ εἶναι ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας.
Καὶ ἃς μὴ μᾶς διαφεύγει ὅτι δὲν πρέπει νὰ μᾶς εὐχαριστεῖ μόνο ἡ ἀλήθεια ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ ὀμορφιὰ τῆς ἀλήθειας.

Ἀμήν.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...